آراد ني ني ناز ما

...

...

...

...

...

...

...

...

...

            یارب این نوگل خندان که سپردی به منش   می سپارم به تواز چشم حسود چمنش گرچه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور دور باد آفت دور فلک از جان و تنش گر به سر منزل سلمی رسی ای باد صبا چشم دارم که سلامی برسانی زمنش به ادب نافه گشایی کن از آن زلف سیاه جای دلهای عزیز است بهم بر مزنش گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد محترم وار در آن طره عنبر شکنش در مقامی که بیاد لب او می نوشند سفله آن مست که باشد خبر از خویشتنش عرض ومال از در میخانه نشاید اندوخت هر که این آب خورد رخت به دریا فکنش هرکه ترسد زملال انده عشقش نه حلال سر  ما و قدمش یا لب ما...